Էնքան դժվարա երբ հիշում ես որ առաջ ինքը կար քո կողքին էր միշտ օգնում էր: Ամբողջ օրը անցկացնում էյիք իրար հետ խոսելով, երբ սովորել եյիր նրա հոգատաությանը, բարությանը:
Սովորել էյիր որ նա ամեն առավոտ զանգում արթնացնում էր որպեսզի գնաս դասի հանկարծ չուշանաս, ամեն գիշեր ժամերով խոսում էյիք և էր քնում մինչև բարի գիշեր չէր մաղթում:
Իսկ հիմա ինքը չկա, չկա կողքիտ չի ամեն գիշեր իրա մասին ես տածում ձեր լավ ու վատ օրերի մասին ու կարոտում ես են օրերը որ միասին էյիք, կարտում ես նրա կատակներին, խանդի տեսարաններին, ձեր կռիվներին, բայց չես կարող նչ որ բան անել:
Չես կարում գիշերները քնես որովհետեվ ինքը քեզ բարի գիշեր չի մաղթում, առավոտները դասից ուշանում ես երբ խոսում են վրետ, որ սկսել ես պարբերաբար ուշանալ ուզում ես գոալ, որ առաջ նա կար որ առավոտյան արթնացնում էր, որպեսզի չուշանաս դասից, իսկ հիմա չկա ուզում ես թողնել ամեն ինչ ու վազել նրա մոտ աուր գրկել ու ասել որ սիրում ես, որ կարոտում ես:
Комментариев нет:
Отправить комментарий